Over hoe we privégevoelens publiek maken — en waarom dat tegelijk bevrijdend én riskant is. Er was een tijd – voor mij ergens tussen de jaren zestig en zeventig – waarin een mens, als hij in de knoop zat, naar de biechtstoel stapte. Het was een plaats waar de deur zwaar dichtviel en de buitenwereld even ophield te bestaan. Het hout rook naar wierook en ouderdom, en achter het rooster wachtte een stem die luisterde. Soms sprak je er over schuld of schaamte, soms biechtte je zo maar wat pekelzondes op, maar som ging het ook over verdriet en existentiële vragen, soms over twijfels die je aan niemand anders durfde toe te vertrouwen. De priester was niet alleen de bewaker

Marketing heeft altijd in beweging gezeten, maar zelden zo zichtbaar als de voorbije decennia. In de jaren zestig was reclame nog verrassend eenvoudig: een auto verkocht je met paardenkracht, wielen, banden, carrosserie en versnellingen. Het product was de boodschap, en logica was de verleiding. Later, naar het einde van de vorige eeuw en het begin van deze eeuw, schoof dat weg richting beleving. Marketing verschoof van het uitleggen van functionaliteit naar het oproepen van verlangen. Niet wat het product deed, maar wat het met óns deed, werd de kernboodschap. Niet de motor telde, maar het gevoel: vrijheid, avontuur, plezier. Niet de auto werd geprezen, wat je met de auto kon doen en beleven was de insteek geworden. Geen auto op

Er was een tijd dat identiteit iets was wat je was. Nu is het iets wat je maakt.We kneden onszelf in pixels, woorden en beelden tot iets toonbaars — niet noodzakelijk echt, maar wel consequent. Online zijn we regisseur, acteur én publiek van onszelf. Sociale media begonnen ooit als een plek om te delen wat er écht was: een moment, een mening, een herinnering. Maar langzaam is delen vervangen door vormgeven. De foto moet flatterend zijn, de caption slim, de mening scherp genoeg om te blijven hangen. En zo groeit er een digitale versie van onszelf — net iets beter, strakker, interessanter. Hoe vaker we die zien, hoe meer we er zelf in gaan geloven. Niet iedereen doet daar in